میلاد هشتمین اختر تابناک امامت و ولایت حضرت امام رضا(ع) را تبریک وتهنیت عرض می نماییم.

حضرت على بن موسى الرضا عليه‏السلام در روز يازدهم ذيقعده سال 148 هجرى ديده به جهان گشود. مادر او بانويى با فضيلت بنام «تكْتمْ» بود كه پس از تولد حضرت، از طرف امام كاظم عليه‏السلام -«طاهره» نام گرفت. كنيه او «ابوالحسن» و لقبش "رضا" است. او پس از شهادت پدر بزرگوارش در زندان بغداد (در سال 183 هجرى) در سن 35 سالگى عهده‏دار مقام امامت و رهبرى امّت گرديد. مدت امامت آن حضرت بيست سال بود كه ده سال آن معاصر با خلافت "هارون‏ الرشيد"، پنج سال معاصر با خلافت "محمد امين"، و پنج سال آخر نيز معاصر با خلافت "عبدالله المأمون"بود. امام تا آغاز خلافت مأمون در زادگاه خود، شهر مقدس مدينه، اقامت داشت، ولى مأمون پس از رسيدن به حكومت، حضرت را به خراسان دعوت كرد و سرانجام حضرت در ماه صفر سال 203 هجرى قمرى (در سن 55 سالگى) به شهادت رسيد و در همان سرزمين به خاك سپرده شد.

عبادت امام

امام همواره با قرآن همدم بود و به گفته ابراهيم ابن عباس حتى سخن او، پاسخهايى كه مى داد و مثالهايى كه مى‏ آورد همه برگرفته از قرآن بود و كتاب الهى را هر سه روز يك بار ختم مى‏ كرد. او خود در اين باره فرمود: «اگر مى‏خواستم قرآن را در كمتر از سه روز ختم مى كردم. اما من به هر آيه‏اى كه مى‏ رسم در آن مى ‏انديشم و در اين امر درنگ مى‏ نمايم كه درباره چه و به چه هنگام نازل شده و بدين سبب است كه آنرا در سه روز ختم مى‏ كنم. امام هر برترى را به تقوا مى داند و حتى به ديگران نيز حق مى‏ دهد كه اگر بتوانند بيش از او از تقوا بهره‏مند شوند از او برتر باشند، چونان كه در پاسخ مردى كه سوگند ياد كرد او بهترين مردم است، فرمود: «اى مرد! سوگند مخور، برتر از من كسى است كه بيشتر تقواى خدا داشته و در برابر او فرمانبردارتر باشد. به خدا سوگند هنوز اين آيه نسخ نشده است كه برترين شما پرهيزگارترين شماست.

زهد و ساده زیستن

امام دنيا را سرايى آكنده از شر و بدى مى‏ شمرد و از شر آن به خداوند پناه مى برد و راه رهايى را «زهد و پارسايى» مى‏ بيند و مى فرمايد: «به وسيله زهد و بى ‏رغبتى به دنيا نجات از شر دنيا را مى جويم. محمدبن عباد مى گويد: «امام رضا عليه السلام تابستان بر حصير و در زمستان بر پلاس مى نشست و جامه‏هاى خشن بر تن مى‏ كرد و تنها هنگامى كه در جمع مردمان حضور مى يافت جامه رسمى مردمان را مى‏ پوشيد.

برخورد با مردم

امام عليه ‏السلام در برخورد با مردمان چهره راستين اسلام را ترسيم مى كرد، آن هم در عصرى كه جلال و شكوه پوشالين دستگاه خلافت از اين آيين، سيمايى ديگر ارائه مى‏ داشت. نخستين نكته اينكه او ديگران را هم داراى ارزش انسانى مى‏ دانست و از اين ديدگاه با آنان برخورد مى‏ كرد. ابراهيم‏بن عباس مى‏ گويد: "هيچ نشنيدم و نديدم كسى برتر از ابوالحسن رضا عليه‏السلام باشد. بر هيچ كس به سخن خويش بى‏ مهرى و ستم روا نداشت، سخن هيچ كس را نبريد، هيچ نيازمندى را بى‏ پاسخ نگذاشت، پاى خود در حضور هيچ كس دراز نكرد، در پيش هيچ كس لم نداد، هرگز غلامان و وابستگان خويش را ناسزا نگفت، به گاه خنده قهقهه نزد، بر سفره غلامان و وابستگان خود مى‏ نشست، بسيار در پنهان صدقه مى‏ داد و به ديگران كمك مى‏ كرد. او حتى در برخورد با غلامان و خادمان هرگز حاضر نبود كرامت انسانى آنان را ناديده بگيرد و چيزى از حقوق آنان فرو گذارد. او حتى در ريزترين نكته‏ ها اين كرامت را پاس مى‏ داشت. او هيچ اندرز گونه‏ اى را كه با اصل كرامت انسان ناسازگار باشد نمى پذيرفت و همچنان بسادگى و دورى از تكلف در برخورد با ديگران ادامه مى‏ داد. او هرگز از برآوردن نياز ديگران روى برنتافت و چونان كه شيوه اين خاندان و سرشت امامان است گشاده دستى و بزرگوارى را به غايت مى ‏رساند.